Gewoon even rust

Kira hoorde de vraag en keek hem aan. "Nou als je het echt wil weten" zei ze en zuchtte even. "Toen ik hier net kwam wonen met mijn ouders werd ik al meteen een prooi. Ze vielen me lastig en mijn ouders wilden verhuizen. Ze verhuisden en ik kon niet mee omdat ik ontvoerd was. Maar ik was zo agressief dat ze me maar bij de darks lieten" zei ze kalm en zuchtteeven. "Sindsdien zijn mijn ouders weg, verdwenen" zei ze kalm en keek even rond en dan weer naar hem.

Haar verhaal intresseerde hem eigenlijk wel veel. Hij zette zich naast haar neer en sloeg zijn arm om haar heen. "Je zal ze wel weer terug zien,ooit. Die van jou zijn nog in leven,in tegenstelling tot de mijne"zei hij tegen haar en zuchte even diep. Hij legde zich neer op het gras en keek dan even naar de lucht. Zijn eigen verhaal vertelde hij maar niet,dat deed hij aan niemand. Aleen hij en zijn broers wisten er vanaf,aan iemand anders was het nooit verteld,buiten aan de leiders van de Darks.

Kira voelde de arm en keek hem aan. "Ik hoop het" zei ze zacht en een traan gleed over haar wang. Ja ze wist nog goed dat haar moeder zwanger was. Zou ze al nieuwe familie hebben? Kira zuchtte diep en veegde snel de traan weg. Ze vroeg maar niet naar zijn verhaal, hij moest het maar zeggen als hij dat zelf wilde. Ze keek even naar hem en dan weer voor haar uit.

"Geloof me,het is zo"zei hij tegen haar en wreef even over haar schouder. Hij keek even naar de grond en zuchte heel diep. Hij wou er voor haar zijn,maar op dit moment had hij zijn eigen gedachten. Hij keek haar even aan en streek nog steeds over haar schouder. "Weet maar,dat ik er voor je zal zijn,moest je het moeilijk hebben"zei hij tegen haar en sloot voor enkele momenten zijn ogen.

Kira voelde het en keek hem aan. Ze zuchtte even en ging naast hem zitten. "Het is zo moeilijk nu" zei ze zuchtend en zweeg. "Mijn moeder was zelfs zwanger" zei ze stil en keek naar de grond. Misschien zou ze haar zusje/broertje wel nooit zien, nooit.. Ze slikte en keek stil voor haar uit terwijl ze even niets meer kon zeggen.

"Ik snap je punt"zei hij tegen haar,hij sloeg zijn andere arm nu ook om haar heen en drukte een kus op haar voorhoofd. Vallon lag nu rustig voor de twee,en lag met zijn hoofd op Kira's schoot. "Maar misschien leven ze allemaal nog"zei hij zacht tegen haar. Zolang ze er maar in geloofde kon het zijn dat ze nog in leven waren,maar zodra ze de hoop opgaf was ook alles afgelopen. Oke nu voelde hij zich niet zichzelf,hij was veels te gevoelig vond hij.

Kira keek hem aan en voelde de kus. Ze slikte even en werd een beetje rood. Ze zweeg en keek even weg. Ze keek op toen Vallon zijn kop op haar schoot had gelegt en aaide hem even. Ze zuchtte eventjes en keek nog even naar Andrew en knikte maar. Daarna keek ze weer voor haar uit terwijl ze dacht aan haar ouders.

"Geef de hoop niet op"zei hij zachtjes tegen haar en keek even naar de hemel,toen reikte hij met zijn hand naar het kleine zilvere kruisje. Hij zuchte even maar focuste zich dan weer op haar. Vallon grijnsde even en sloot zijn ogen dan ook. Het was wel raar dat ze hier nu zo zaten,dit was niets voor hem om zich zo open te stellen tegen over een Dark,en dan nog wel een meisje. Hij was verandert,gewoon opeens verandert. Maar nog steeds was hij die koebloedige Dark die moorde voor de fun.

Kira keek hem aan en glimlachtte zacht. "Zal ik doen" zei ze en keek rond. Ze keek kort naar Vallon en dan weer naar Andrew. Nog nooit voelde ze zich zo goed bij een jongen. Nouja toch niet sinds dat gedoe met die andere darks. Kira zweeg verder en keek voor haar uit. Ze wist eventjes niets te zeggen of doen dus bleef ze maar voor haar uit kijken. Ze voelde haar wel goed maarja..

Hij keek haar een tijdje aan en liet dan een arm zakken. Hij grijnsde eventjes en sloot zijn ogen even kort. Hij voelde zich raar bij haar,maar langs de ene kant toch weer goed. Hij wist zelf niet hoe hij nu moest reageren op haar. Hij rekte zich dan even uit en probeerde dan op te staan,maar het lukte niet. Hij was te zwak,hij legde zich dan maar neer op het gras en keek haar even aan. Vallon schoot recht en liep een rondje om hen heen.

Kira keek ook even en glimlachtte. Ze had een raar gevoel bij hem maarja, het was vast niets. Ze keek weer rond en kort naar Vallon en dan naar Andrew. Ze stond zelf op en keek hem aan. "Je kan niet opstaan, moet ik helpen?" vroeg ze kalm en keek hem aan. Ze had het gezien dus misschien kon ze hem jelpen. Ze keek even rond en dan weer naar hem terwijl ze haar hand maar uitstak.

Even keek hij haar aan en hij knikte. Hij nam haar uitgestoken hand vast en trok zich zo recht. "Dankje"zei hij kalm tegen haar en keek even naar de lucht. Dan keek hij haar weer aan,hij liet dan als automatisme haar hand weer los en keek even naar de grond. "En gaat het al wat beter met je?"vroeg hij aan haar en keek haar even met een ietwat gevoeligere blik aan. Hij legde zijn arm op zijn schouder en zuchte eventjes,dit moest hem weer gaan overkomen.

Kira liet ook los en gmlimlachtte. Ze keek weer rond en hoorde de vraag. "Ja best wel" zei ze kalm en keek kort naar Vallon. Ze keek dan weer naar hem en liep naar hem toe. Ze deed zijn hand weg en legde wat op zijn schouder. "Gaat het?" vroeg ze rustig en keek hem aan. Ze keek dan weer kort naar de wonde maar legde het weer op zijn schouder.

"Het doet nog wat pijn,maar het gaat wel,ik kan wel wat hebben"zei hij tegen haar en glimlachte even. Toen keek hij even kort naar zijn schouder en zag dat ze er wat op legde. Hij legde zijn hand er weer op en keek haar een lange tijd aan. "Dat geneest wel"zei hij droog tegen haar en keek even naar Vallon die nu naast hem was komen staan. Hij keek de twee met zijn hoofd wat schuin aan. Maar dan rende hij ervandoor.

Kira glimlachtte en stapte iets achteruit. Ze knikte maar en keek kort rond. Ze keek dan kort naar Vallon die er opeens vandoor ging. Ze grijnsde en keek weer naar Andrew. Ze ging weer zitten en gaapte eventjes. Ze dacht kort aan haar moeder die vast al bevallen was ofzo. Ze zuchtte diep en staarde kort voor haar uit.

Hij zelf steunde tegen de boom en keek haar eventjes aan. Dan geeuwde hij even veels te luid naar zijn eigen zin. "Denk er niet teveel aan,dat wreet aan je"zei hij toonloos tegen haar. Vallon blafte luid en stormde vol energie op Kira af. Hij sprong op haar en begon haar dan te likken over haar gezicht. Andrew zag het en begon te lachen. "Ja,hij mag je ik zou maar uit te kijken"zei hij tegen haar.

Kira keek naar hem en zag opeens de hond. Ze schrok en viel op de grond door het gewicht. Ze voelde de lekjes en duwde hem van haar af. Ze ging rechter zitten en veegde haar gezicht af. "Okee" zei ze droog en keek weer naar Andrew met een grijns. Ze stond dan maar weer op en rekte haar even uit. Ze keek kort rond en gaf de hond even een aai over zijn kop. Ze grijnsde en keek weer naar Andrew.

"Ja,jij bent nu zijn kwijl bal,ben ik er vanaf"merkte hij droog op. Hij grijnsde eventjes en liep dan ook naar haar toe. Vallon keek haar even aan en blafte van plezier,dan begon hij maar weer rondjes om hen heen te lopen. Andrew keek haar even aan en stond nogal dicht tegen haar,maar zette wijselijk een stap opzij. "Hij is wel niet de enige die je mag hoor"zei hij toonloos tegen haar,maar hij wou het op een andere toon zeggen,maar ja. Hij snoof even en keek droog naar de grond.

Kira keek hem aan en stak haar tong uit. "Haha grappig hoor" zei ze droog en keek hem aan. Ze keek nog even naar Vallon en glimlachtte. Daarna schrok ze even toen hij best dicht tegen haar stond en begon weer te blozen. Ze zweeg en luisterde naar zijn woorden. Ze keek hem aan en glimlachtte zachtjes. "Ik mag Vallon maar zijn baasje ook" zei ze en glimlachtte rustig.

"Ja ja,ik word na dit alles hier komiek weetje wel"vervolgde hij op diezelfde droge toon. Hij keek haar even aan en glimlachte eventjes. Maar na een tijd voelde zich iet wat draaierig. "Dus je mag me,ik blijk dan toch wel in de smaak te vallen"zei hij tegen haar en keek dan even naar de lucht. Hij was bleek geworden,hij zette zich dan maar voor zijn eigen veiligheid weer neer en keek voor zich uit.

Kira grijnsde even en keek hem rustig aan. Ze knikte maar en zag dat hij bleek werd. Ze ging bij hem zitten en keek naar de wonde. "Dit moet genaait worden" zei ze dan en keek hem aan. "Je hebt denk ik teveel bloed verloren, daarom dat je ook bleek bent" zei ze en keek kort naar Vallon en weer naar de wonde. Ze legde haar hand op het doek dat ze op de wonde legde en keek Andrew aan.

Andrew knikte en keek haar even na. "Als je materiaal bij je hebt om te naaien,ga je gang,maar naar een ziekenhuis krijg je me niet"zei hij tegen haar en keek droog voor zich uit. Hij keek even naar haar hand die ze op zijn schouder legde,hij staarde een tijd naar de grond en sloot dan ook even zijn ogen. Hij legde zijn hand even op het hare en keek haar aan. "Dankje,dat je toch nog wat bezorgd bent"zei hij tegen haar en keek haar even aan.

Kira keek hem aan en zweeg even. "Ik heb niets bij me" zei ze kalm en keek hem aan. Ze keek naar zijn hand op de hare en glimlachtte iets. "Graag gedaan" zei ze rustig en keek hem kort aan. Ze keek dan even naar de handen en dan naar de verte. Ze keek nog eens naar Vallon en dan maar weer naar Andrew. Echt stom dat ze niets bij had want zo kon ze hem toch niet laten zitten?

"Geeft niet,ik kom er wel door,maak je geen zorgen om mij"zei hij tegen haar en knikte even naar haar. Vallon kwam weer naar hen en legde zich achter Andrew neer. Hij keek dan even naar haar en streek even over zijn voorhoofd. Hij streek even met zijn hand langs haar wang en glimlachte even kort. "Waarom eigenlijk zo bezorgd om zo iemand als mij?"vroeg hij dan maar aan haar en wachte even af.

Kira keek hem aan en glimlachtte. Ze wilde rondkijken maar toen voelde ze hoe hij met zijn hand langs haar wang streek. Ze keek hem aan met haar blauwe ogen en hoorde de vraag. "Geen idee" zei ze zacht en keek hem nog steeds aan. Ze wist het zelf gewoon niet waarom. Ze slikte even maar bleef hem rustig aankijken.