Lost..

Een klein meisje met ros haar en prachtige blauwe ogen liep door het bos. Ze keek bang om haar heen en traantjes stonden in haar ogen. Ze had een kleine pop vast en een dikke jas aan. Ze was helemaal alleen en verloren. Ze liep al dagen rond en had vreselijk veel honger. Ze was de zus van Kira maar toch wist ze er niets van. Het meisje trilde van de kou en keek bang rond. "Mamaa?!" riep ze bang en keek rond tot ze iets hoorde.

Tussen de struiken vandaan kwam een meisje. Ze had Laila horen roepen en haar blik was kil. ''Wat doe jij hier alleen?'' Vroeg ze op een emotieloze toon en haar blik gleed dan over het meisje heen. Ze was nog erg jong dat kon je gelijk wel zien. Konan liep dichter op haar af en voor het kleine meisje bleef ze staan. Ze ging dan door haar hurken zodat ze op dezelfde hoogte was als het meisje. Haar ogen keken recht in die van het meisje en ze wachtte nog steeds af op een antwoord. Wat deed zo jong meisje hier alleen in het bos? Dat was een vraag die in haar gedachten bleef hangen. Mensen konden toch wel nagaan dat er Dark mensen hier rond zwerfde. Zelf was ze ook een Dark maar ze zou het meisje niet zomaar wat aan doen. Het zou nogal zwak zijn om een jong meisje aan te vallen, en ze had er tenslotte toch niets aan. Met een klein meisje kon ze toch niet vechten. Op de plek van haar borst waren nog steeds kleer scheuren te zien en op haar huid was een litteken te zien door de schot wond.

Laila schrok even en keek het meisje bang aan. "Ik ben verdwaald" zei ze zachtjes en bang. Ze trilde van de kou ook al had ze een dikke jas aan. Haar blauwe oogjes stonden vol tranen en angst. Ze keek naar het meisje dat hurktte en zweeg weer. Ze kende niemand en wist ook nietds over haar zus. Als ze Kira zouden kennen zouden ze meteen weten dat Laila haar zusje was. Ze leken veel op elkaar. Laila zweeg nog steeds en bleef Konan bang aankijken.

De angst van het meisje ontging Konan zeker niet want ze toonde het overduidelijk dat ze bang was. Konan legde dan een hand tegen het gezicht van het meisje en ze veegde enkele tranen weg. Haar blik was nog steeds emotieloos maar onvriendelijk doen tegen zo'n meisje zou haar nooit lukken. ''Dat is niet zo slim van je, waar woon je?'' Vroeg haar emotieloze stem dan aan het meisje en ze keek haar dan ook weer recht aan in de ogen. Ze bleef dan ook zo voor het meisje staan want het was voor haar makkelijk om te praten als ze haar recht in de ogen kon aan kijken.

Laila keek haar stil aan toen ze de tranen wegveede. Ze hoorde de vraag en slikte eventjes. "Ik weet dat niet" zei ze zachtjes en zweeg. Ze was hier zelfs nog nooit geweest want sinds de ouders van Kira waren verhuist was ze in het andere huis geboren en niet hier. Ze trilde nog een beetje en keek even bang naar de grond maar daarna weer naar Konan. Ze begon steeds minder bang te worden, gelukkig maar.

Konan slaakte een diepe zucht toen het meisje haar vertelde dat ze niet wist waar ze woonde. Daar had Konan lekker veel aan, hoe moest ze het meisje nu terug naar huis brengen? Het was vreemd dat Konan iemand hielp want normaal zou ze dat nooit doen, maar ze vond het sneu voor dit meisje dat ze verdwaald was geraakt. Konan stond dan recht en ze keek in het rond, vervolgens keek ze het meisje weer aan en ze legde een hand op haar hoofd. ''Hoelang ben je hier al?'' Vroeg ze dan met een kalme vriendelijke stem aan het meisje om haar gerust te stellen.

Laila keek haar stil en zwijgend aan. Ze voelde de hand op haar hoofd en zweeg nog steeds. "Al dagen" zei ze zachtjes en besefte nu pas dat ze honger had. Ze slikte even en snikte kort. Ze trilde nog een beetje en keek bang naar de grond. Ze miste haar mama en haar papa! Laila snikte nog een keer en traantjes vormden weer in haar oogjes.

''Al dagen?'' Herhaalde Konan verbaasd en haar ogen werden even groot. Ze vond het een wonder dat ze dan nog zo rond liep. Dat kind moest haast wel honger hebben, bedacht ze zich dan. Konan haalde haar hand dan van het meisje haar hoofd af en ze sloeg haar armen vervolgens over elkaar heen. ''Je zult wel honger hebben dan of niet?'' Vroeg Konan dan aan haar. ''Ik ben trouwens Konan, en hoe heet jij?'' Vervolgde ze dan terwijl ze haar nog steeds met een rustige blik aan keek.

Laila keek haar aan en knikte zachtjes. "Ik ben Laila" zei ze zacht en keek haar aan. "Ja iok heb honger" zei ze stil en zweeg. Haar maag knorde nog een keer en ze legde haar handjes erop. Ze snikte nog een keer en veegde een traan weg. Ze was al minder bang en dat was natuurlijk goed. Ze keek Konan aan en zweeg.