Wonden verzorgen

Andrew kwam met Konan aan in het park en liep ergens naar een grasveld. Hij legde haar neer op het grasveld en keek naar de wonde. "Wel het geluk is niet voor ons allen weg gelegd"zei hij droog tegen haar. Hij legde zijn hand op de wonde en legde dan twee vingers op haar nek. Ze had nog een hartslag dus. Of ze het zou overleven wist hij niet maar ze moest het gewoon gaan overleven. Anders was een van de eerste personen die hij hier kende meteen dood.


(sorry inspiloos)

(Geeft niet)

Konan haar ogen waren half open en ze keek al die tijd naar Andrew. Ze had zijn woorden wazig gehoord en ze zuchtte eens diep. ''Ik moest gewoon bewijzen.. van wat ik.. kan.. Omdat ik.. een meisje.. ben.. denken ze dat ik.. geen Dark kan zijn..'' Zei ze moeizaam en ze sloot haar ogen dan weer. Een straaltje bloed gleed langs haar mond en ze slikte dan een keer. Nog steeds snapte ze het niet helemaal, waarom was ze nu ineens geraakt? Blijkbaar had ze de agent die op haar geschoten had toch onderschat. Maar toch, ze waren nooit een probleem voor haar geweest. Misschien moest ze in het vervolg toch beter nadenken voor dat ze iets deed. Ze wist niet eens of ze het nu nog zou overleven. Ze hoopte maar dat Andrew haar kon helpen, anders had ze zeker weten een groot probleem.

Andrew keek haar aan en snoof even. "Spaar je krachten voor later"zei hij zacht tegen haar en legde zijn vinger op haar lippen. Hij viste een pincet uit zijn zak en keek even in de wonde. "Hou je adem even in"zei hij zacht. De kogel was zo te zien recht naar beneden gegaan maar was ergens blijven steken,zodat juist haar long niet was doorboord. Hij stak de pincet in haar borst en viste zo de kogel er dan ook uit. Hij scheurde een stuk van zijn hemd en drukte het dan op de wonde,veel meer kon hij nu niet doen,buiten het bloeden stelpen.

Konan voelde zijn vingers op haar lippen en ze zuchtte diep. Op het moment dat hij zei dat ze haar adem even in moest houden deed ze dat ook, al kostte dat nog best veel kracht aangezien ze haar adem nu wel nodig had. Ze voelde toen hoe de kogel uit haar borst werd gehaald en toen hij er eenmaal uit was haalde ze snel weer adem. Ze hoestte even en opende dan haar ogen weer half. Ze keek richting Andrew en ze was hem dan ook wel heel dankbaar over het feit dat hij haar hielp. Al had ze zelf hetzelfde wel gedaan, zowiezo wel voor een Dark. Voor een gewoon mens niet, maar voor een Dark zeker wel. Het waren immers automatisch al wel een beetje je vrienden, je had namelijk allemaal hetzelfde doel meestal.

Andrew keek haar even aan en glimlachte kort,maar die verdween dan al na een tijd. Nog steeds hield hij het stukje van zijn shirt op de wonde. "Tenzij je zelf iets bij hebt om te naaien,kan je beter naar een ziekenhuis gaan of naar een vertrouwenspersoon"zei hij tegen haar. Hij nam dan haar hand op en legde het op het stukje shirt. "Hou dit er op,stelpt het bloeden"zei hij tegen haar. Dan stond hij op en raapte de pincet op hij smeet de kogel weg en stak de pincet weer in zijn zak. Als ze nog verdere hulp zou nodig hebben zou hij die wel geven,moest het echt nodig zijn.

Konan opende haar ogen op het moment dat hij begon te praten. Naar mate hij uitgesproken was, slaakte ze een diepe zucht. ''Ik kan niet naar het ziekenhuis, ze zullen geen Dark helpen. Zelf heb ik het spul ook niet en een vertrouwingspersoon heb ik al helemaal niet. Ik heb namelijk geen vrienden, ach ja er zitten zoveel jongens achter me aan maar dat zijn geen mensen die een vertrouwings persoon zouden kunnen zijn.'' Antwoorde ze dan en ze slikte een keer. Ze kon af en toe nog best gevoelig zijn maar ze liet dit de meeste van de tijd niet zien of merken. Ze merkte dan dat hij haar hand vast pakte en deze op de wond en het stukje stof legde. Ze keek even naar haar hand die erop lag, voor zover dat kon teminste. Ze keek Andrew dan weer aan en ze vertoonde een licht glimlachje op haar mond. ''Bedankt.'' Zei ze dan zacht tegen hem en ze bleef hem kalm aan kijken.

Andrew keek haar even aan en knikte dan ook even. "Geeft niets,zolang het voor een Dark is doe ik het graag"zei hij tegen haar. Hij rekte zich dan ook even uit en keek naar de lucht. "Vind je het erg dat ik nu ga,ik moet nog lang iemand gaan"zei hij tegen haar. Hij knielde dan even bij haar neer en gaf haar een kus op haar wang. Dan stond hij weer op en verdween hij in de schaduwen van het park,haar achterlatend.

Konan knikte kort op zijn laatste woorden. ''Ga je gang, ik ga je niet dwingen om hier te blijven.'' Antwoorde ze lichtjes wat droog en ze keek dan even verbaasd toen ze een kus op de wang kreeg. Ze rolde dan met haar ogen en zuchtte diep, wat moest ze daar nu weer van denken? Op het moment dat Andrew echt weg was ging ze wat rechter zitten. Ze had nog steeds pijn maar ze kon hier moeilijk blijven liggen. Ze stond dan moeizaam op en via een boom waar ze bij wist te komen hield ze zich recht. Ze veegde het bloed bij haar mond weg en ze keek even naar de lucht. Ze had geluk dat ze het overleefd had, maar zoals ze ook tegen de agent had gezegt. Ze zou 'nooit' stoppen. Uiteindelijk keek ze weer voor zich uit en liep ze weg, nog wel wat zwak en met het stukje stof op haar wond drukkend.