Hels straatgevecht

Het was donker, in een steegje druppelden de druppels van de overvloedig met water gevulde dakgoten. Het was hier zeiknat, voetstappen raasden door het steegje en spletsten door de plassen. Een jongen, in het zwart gekleed werd omringd door een groepje jongeren die niet veel goeds in zich hadden. Ze kenden de jongen in het zwart gekleed enorm goed "Zozo Raf blij je weer eens te zien, heb je het geld waar we om vroegen?" zei de grootste van de groep waarop Raf droogjes 'nee' knikte. De grootste balde zijn vuisten en sloeg Raf in zijn maag, die natuurlijk ineenkromp van de pijn. Hij hoestte bloed en greep naar een van zijn nunchaku's. Hij nam een van de uiteinden vast en sloeg met het andere uiteinde tegen de grote zijn kaak, die met enorme snelheid de straatstenen kuste. De anderen zetten zich in gevechtpose terwijl Raf zijn nunchaku onder zijn oksel klemde. Een van de jongens nam een mes uit een hoesje en wou Raf steken. Hij sloeg met zijn nunchaku het mes uit de gast zijn hand en stampte daarna met zijn voet de gast op de grond. Raf hijgde en riep "Wie wil er meer?! Hé?! Wie wilt er ook zo afgemaakt worden?!"". Toen vielen ze met zijn allen aan, Raf nam zijn tweede nunchaku en haalde uit naar twee gasten door de nunchaku's tegelijkertijd tegen hun kin te slaan. Ze vielen op hetzelfde moment achterover. Raf slaakte een kreetje en de rest van het groepje deinsde achteruit. Waarna ze allemaal wegvluchtten. Raf slaakte een hijgende zucht en hij stak zijn nunchaku's weg, totdat hij een schim zag verschijnen...

Een blond meisje liep rustig rond met haar zwarte hond. Ze hoorden dingen en liep rustig verder tot ze het groepje zag. Haar blauwe kille ogen keken toe naar het gevecht en een kleine glinstering was te zien. Ze had haar capuchon op en je zag dus niet zo veel van haar gezicht. Ze liep rustig naar de jongen en een vals grijnsje verscheen op haar gezicht. Ze floot zacht en de hond ging liggen. Hij bleef waakzaam toekijken hoe zijn baasje naar de jongen liep. Natuurlijk zou hij aanvallen als hij geroepen werd of als er echt wat mis was. Het meisje grijnsje even en stopte voor de jongen. Haart ogen stonden naar de grond gericht en een grijns was te zien. "Mooi gevochten" zei ze rustig met een kille ondertoon terwijl ze kalm naar de grond staarde en afwachtte op een antwoord of een reactie.

Rafaël bekeek de schim die naderde, hij omklemde zijn nunchaku's tot hij zag dat het een meisje was met heel lichtgekleurd haar. Hij trok een van zijn wenkbrauwen omhoog tot hij zag dat ze helemaal niet wou vechten, ze zei alleen maar "mooi gevochten". Een kleine grijns begon rond zijn lippen te spelen, terwijl hij zijn nunchaku's langzaamaan losliet "Wat doe je hier?" vroeg hij vlakaf. Zijn nieuwsgierigheid borrelde op, hoewel hij amper wat zei. Hij was het stille type. Iemand die meer kracht in zijn spieren dan in zijn spreken. Hij staarde naar de plek waar het meisje naar staarde. Niet dat er wat veels boeiend aan was.

Kira luisterde rustig naar zijn woorden en keek hem rustig aan. De grijns verdween langzaamaan en ze keek hem kil en emotieloos aan. Haar blauwe ogen glinsterden een beetje maar dat bpeide niet echt. Even keek ze naar de zwarte hond die waakzaam neerlag te waken over haar. Ze keek dan weer naar de jongen en grijnsde even. "Ik loop hier rond" zei ze rustig en keek hem aan. Ze stak haar handen in haar zakken en keek hem vanonder de capuchon in de ogen. De hond gromde zachtjes maar het meisje keek er meteen naar. De hond deed niets meer en legde zijn kop op zijn poten. Kira keek terug en wachtte rustig af.

Een van de jongens achter Raf bewoog zich waarna deze opstond en een stok greep die ergens aan de kant stond. Raf keek om voor het geluid en hij zag hoe de jongen als een gestoorde psychopaat op hem afstormde met de stok. Hij greep een van zijn nunchaku's en hij sloeg de stok uit de jongen zijn handen. Daarna sloeg hij met de nunchaku met een enorme snelheid tegen de jongen zijn kaak die tegen de straatstenen smakte. Daarna bekeek Raf de andere jongens die daar roerloos lagen even goed. Hij draaide zich weer om "Ok waar waren we? Ik zal me allereerst eventjes voorstellen, ik ben Rafaël, Raf wat korter, zelfs sommigen noemen me de nieuwe Bruce Lee, hoewel ik een beetje twijfel of ik echt wel zo goed ben". Hij lachte eventjes droogjes, maar dat stopte al snel weer.

Kira keek hem droog aan terwijl ze naar de jongen achter hem keek. De hond gaf een grom en Kira keek hem aan. De hond legde zich weer stil neer en keek toe. Het meisje grijnsde lichtjes en keek weer naar de jongens. Ze gaapte verveeld en rolde met haar ogen. "Kira" zei ze dan kortaf en keek hem kalm aan. Ze keek even om haar heen en haar blauwe ogen keken dan weer naar hem. Ze staarde hem emotieloos aan en kneep haar hand even samen rond het mes in haar zak. Ze voelde iets en de hond duidelijk ook. Ze keek even naar de grond en de hond gromde zachtjes.

Raf zuchtte lichtjes "Die bende was duidelijk straalbezopen, bende zielepoten. Ze zullen wel inzien dat ze de verkeerde hebben aangevallen". Hij stak zijn nunchaku weg en hij kruiste zijn armen en hij keek even naar de hond "Mooi beest, hoe heet hij of zij?". Hij bekeek de hond goed, zwart, goedgetraind en naar zijn mening een moordmachine. Leuk beest om bij te hebben kortweg. Hij kreeg weer een lichte grijns op zijn gezicht totdat de hond begon te grommen "Is er wat?" vroeg hij daarna en hij keek grond terwijl hij zijn nunchaku weer vastgreep.

Kira keek hem kalm aan en grijnsde lichtjes. Toch bleef ze op haar hoede omdat ze iets voelde, net als haar hond. Ze keek dan weer naar hem en knikte. "Thnx" zei ze kjalmpjes. "Hij heet Fireball" zei ze rustig en keek kort naar haar hond. "Ik voel iets en hij duidelijk ook" zei ze en keek om haar heen. De hond gromde harder en legde zijn oren plat. Toch was hij zo goed getraind dat hij bleef liggen. Kira snoof lichtjes en keek naar de hond. "Zoek" zei ze dan en de hond sprong meteen recht. Hij begon hevig te blaffen en rende weg. Kira keek even naar Rafaël en liep dan achter de hond aan die ergens was gestopt en aan het blaffen was. Ze stopte bij een jongen die tegen de muur stond en bang naar de hond keek.

Raf keek naar hoe de hond wegrende en naar een hoekje rende terwijl hij hevig begon te blaffen. Kira en Raf volgden de hond en Raf greep zijn mes dat hij langzaam tegen de jongen zijn nek drukte "Pedro, jij gluiperd" zei hij met een lichte grommende stem en Pedro slikte "I-i-i-ik wil je nietsss d-d-d-doen Raf. G-g-geloof me nou!". Raf klikte zijn mes dicht en stopte deze in zijn zak. Pedro grijnsde en hij nam al snel een pistool om deze op Kira en op Raf te richten "Ik kan je ook alles wijsmaken hé Raf?". Raf verroerde zich niet en gebaarde dat Kira dit ook niet mocht doen. De trekker werd overgehaald en Pedro riep "handen omhoog". Stomme zet dacht Raf en zodra hij zijn handen lichtjes naar boven bewoog sloeg hij het pistool uit Pedro's handen en trapte hij het pistool weg. Hij sloeg Pedro in zijn maag en hij stapte achteruit en hij keek naar Kira "He's all yours".

Kira keek rustig toe en rolde met haar ogen. Ze bleef dan ook kalm staan en begon te lachen. "Ahw wat ben ik bang" zei ze terwijl ze hem aankeek. De hond gromde dreigend en Kira knipoogde naar de hond. Deze liep achteruit en ging liggen. Kira keek dan naar hem en deed haar handen niet omhoog, ze was niet bang. Ze gaapte even en keek toe hoe Rafaël het pistool wegstampte en het aan haar overliet. Ze keek naar de jongen en bleef staan. "Waarom zou ik" zei ze kil en keek hem aan. Ze knipoogde stiekem en stapte achteruit. "Ik kan niet vechten hoor, i am a girl" zei ze wanhopig en keek nep-bang naar Pedro. Dit deed ze wel vaker en dan durfden ze nog meer te doen. En, als Rafaël niets meer kon doen, kon zijzelf in actie komen en dat was haar plan.

Pedro gromde en sloeg Raf tegen de grond die hard met zijn hoofd tegen de grond smakte. Pedro grijnsde en stampte Raf in zijn maag. Raf greep zijn nunchaku en probeerde Pedro tegen de grond te smakken door tegen die zijn voeten te slaan met de nunchaku maar Pedro sprong er telkens weer over. Raf probeerde recht te staan maar hij kreeg een zo krachtige stamp tegen zijn gezicht dat hij op de grond bleef liggen en hij bloed hoestte. Pedro grijnsde weer en greep zijn mes. Hij drukte Kira tegen de muur en begon zachtjes te sissen "Je bent een lekker ding mensen, raaawwwsscchhh.". Hij drukte het mes een beetje harder tegen Kira's keel terwijl Raf langzaamaan opstond en hij wankelde wat, nog niet goed bij zijn zinnen...

Kira keek rustig toe alsof ze een bange kip was en keek kort naar haar hond. Ze floot zacht zodat deze snapte wat ze deed. Ze keek rustig verder en opeens werd ze tegen de muur gedrukt. Ze snoof en luisterde naar de woorden die hij uitsprak. Ze rolde met haar ogen en voelde hoe hij het mes tegen haar keel drukte. Ze keek kort naar Rafaël maar dan weer naar de jongen. Ze zweeg en deed alsof ze bang was iets te doen of zeggen. Ze wachtte ook tot het jusite moment hem aan te vallen..

Rafaël schudde zijn kop en langzaamaan realiseerde hij zich dat Kira tegen de muur aangedrukt werd door Pedro. Hij nam zijn mes en hij stak deze in Pedro's achterwerk. Pedro loste al gillend van de pijn de greep op Kira en hij trok het mes uit zijn achterwerk, waardat redelijk veel bloed aan hing. Hij stampte met een achterwaartse trap Raf tegen een muur, die door de harde aanraking met zijn hoofd en de muur, bewusteloos in elkaar zakte. Daarna smeet Pedro het mes van Raf weg, niet al te ver weg van Raf. Daarna richtte hij zich met een gepijnigd gezicht op Kira....

Kira keek kalm en begon opeens te lachen. Ze grinnikte en hield haar dan weer stil. Ze keek naar de twee en rolde met haar ogen. Ze wilde hem uitlachen en uitschelden maar dan zou haar plan in dujigen vallen. Ze bleef tegen de muur aanstaan en keek hem nep- bang aan. "Wat ga je met me doen?" vroeg ze en probeerde zo bang mogelijk te lijken. Ze hoopte zo dat het werktte. De hond bleef liggen en zweeg ook. Hij kende de truc van zijn baasje dus hij zou ook niets doen. Zo was hij getraind.

Pedro verbeet de pijn en keek achter zich hoe Raf bewusteloos daar tegen de muur zat. Hij grijnsde en kwam toen dichter en hij legde zijn hand op haar kaak en daarna gleed hij naar beneden, naar haar broek en nog ietsie lager. Hij grijnsde breder "Wat denk je? Wij tweetjes? Alleen?". Hij kuste haar heftig op de mond en Raf kwam maar niet bij. Wat zou Kira doen?

(inspiloos voor eventjes)

Kira keek even naar Rafaël en keek weer naar Pedro. Ze snoof lichtjes en kon niets doen omdat ze tegen de muur stond. Ze voelde hoe zijn hand naar beneden gleed en ze balde haar vuisten. Ze snoof en keek hem kwaad en kil aan. Toch wachtte ze nog af ook al was het heel erg moeilijk. Opeens werd ze heftig gekust en kneep ze kwaad haar ogen dicht terwijl ze hem liet doen. Ga verder dacht ze even en wachtte af. De hond zag het maar hield zich in. Hij wist wat hij moest doen en daarom wachtte hij.

Raf kwam nog steeds niet bij en Pedro ging steeds verder en verder. Hij begon haar te tongen terwijl hij haar streelde met zijn hand die nog steeds op dezelfde plaats lag. Raf kreunde maar dat hoorde Pedro niet, Raf wreef met zijn hand op zijn hoofd en hij gromde, hij zag alles dubbel en hij had barstende hoofdpijn, hij was machteloos op dit moment. Pedro tongde haar verder en harder en heftiger met elke seconde...

Kira snoof en balde haar handen tot vujisten. Ze voelde hoe hij begon te tongen en grijnsde vals. Opeens beet ze erg hard op zijn tong en stamptte ze tegen zijn scheen. Ze gaf met haar vuist een klap in zijn gezicht zodat hij op de grond vloog. Ze staptte naar voren en ging over hem staan. "Niet slim" zei ze kil en keek hem dreigend aan. Ze pakte hem bij zijn kraag en tilde hem op. Ze drukte hem hard tegen de muur en trok met haar andere hand een mes die ze op zijn keel richtte. "Nog een laatste woord?" vroeg ze kil en keek hem kwaad aan.

Rafaël kwam langzaamaan tot zijn zinnen en hij zag hoe Pedro opgetild werd en er een mes aan zijn keel werd gehouden. Hij grijnsde terwijl Pedro begon te jammeren. Natuurlijk vol sarcasme. Hij stampte met zijn voet tussen haar benen en Rafaël stond op, wankelend. Hij bukte zich om zijn nunchaku en zijn mes op te rapen. Hij stak zijn mes weg en nam zijn nunchaku vast en naderde Kira en Pedro. Hij sloeg Pedro bewusteloos met zijn nunchaku, daarna nam hij weer afstand en keek hij grijnzend toe "Ik kon het sarcastisch gejammer niet meer aan", hij moest eventjes lachen.

Kira voelde de trappen en rolde met haar ogen. Ze stapte iets later alweer rustig achteruit en stak haar handen in haar zakken. "Wat een sukkel" zei ze droog en rolde met haar ogen. De hond stond op en ging naast haar zeitten. Kira gaf hem een aai over zijn kop en glimlachtte zacht. Wat hield ze toch van die hond. Ze keek even rond en dan weer rustig naar Rafaël terwijl ze haar capuchon weer opzette die afgevallen was. De hond gaapte eventjes en rekte zich uit. Daarna ging hij weer waakzaam naast haar zitten.

Raf wreef over de pijnlijke plek op zijn hoofd en keek naar zijn hand waar wat bloed aan hing. Hij richtte zich daarna op Kira "Alles in orde met jou?". Hij nam een tissue uit zijn zakken en veegde zijn hand daarmee schoon zodat hij niet meer zou volhangen. Daarna depte hij het tissue op de achterkant van zijn hoofd waar het bloed van afkomstig was. Hij bekeek het tissue daarna "Het zal wel stoppen"zei hij rustig en hij richtte zich weer op Kira. "Hij is inderdaad een sukkel". Hij lachte heel eventjes maar hij keek daarna weer eventjes rond.

Kira keek hem aan en knikte. "Het gaat" zei ze kalm en keek even rond. Ze gaapte verveeld en ging zitten tegen de muur. De hond legde zijn kop op haar schoot en ze aaide hem rustig. De hond sloot zijn ogen en Kira glimlachtte. Als er iets met hem zou gebeurden dan was het oorlog met diegene. Niemand zou haar hond ooit wat aandoen. Ze keek kort nog even naar de slapende hond en dan weer naar Rafaël.